Het Valentijn -gevoel: instant-intimiteit in wegwerpverpakking
This time no English version
"Er is geen grotere leugen dan de liefde", lees ik ergens in het geharrewar van spielereien rond het fenomeen 'Sint-Valentijn' en zijn elitaire variant 'Saint-Amour'. Waar de mond van vol is, stroomt het hart van over. Of toch niet. Het is immers zo ver gekomen dat we, op basis van een spelletje vogelpik, één dag per jaar vurig minnestrelen om de overige dagen onverschilliger dan ooit rond de hete brij te dansen.
"I love you!", schreeuwen we uit volle borst op Valentijnsdag, waarna we heimelijk hopen op een dineetje bij kaarslicht in een fermette met minstens twee Michelin-sterren of wat rampetampen op boerenwijze in het idyllisch kader van een Ardeens kasteel. Met wie? Met de ideale man of vrouw. De ridder op het witte paard. De zeemeermin van Kopenhagen. Ziedaar alras de leugen in vol ornaat opduiken.
Want wie vaart er uiteindelijk wel bij de instant-intimiteit in wegwerpverpakking waarmee u op 14 februari om de oren wordt geslagen? Om te beginnen de reclamejongens. Vervolgens de horecasector en tenslotte de handel in accessoires en gifts of anders gezegd de voddemarchanten in onzin en rommel. Zeg nu zélf. Dat gedroomde weekend met uw geliefde in de bubbelende tobbe van een vijfsterrenhotel levert op 14 februari vaak niets meer op dan een beschamende koffiemok met de tekst 'Be my Valentine!' die u met plezier naar het donkerste hoekje van de hoogste kast verwijst. Of een boxershort met koddige hartjes die u nooit zal durven dragen uit vrees uitgelachen te worden in de kleedkamer van de plaatselijke voetbalploeg.
De enige ware verdienste van de viering van Sint-Valentijn is uiteindelijk dat het naderen van de grote dag menig hart op hol brengt. Vooral dan wanneer de vraag rijst of men nu al dan niet gevolg moet geven aan de lokroep van de commerciële liefde. Is Sint-Valentijn vieren politiek correct? Mag of moet u zich overgeven aan de wetten der verliefdheid en hoe moet u het aan boord leggen om niet al te bespottelijk over te komen? Uw onrust over het nakende gebeuren stemt u droef ten moede.
Het antwoord is eenvoudig. Leg uw ego even op de operatietafel en snijdt het vakkundig aan stukken. Ontdoe het van de nodige franjes en keer uw hersenspinsels binnenstebuiten. Bevraag u over uw diepere zelf en uw oppervlakkige verlangens. Hang wat over blijft aan de slagershaak en neem er even afstand van. Verlangt u nu werkelijk naar het brengen van een serenade onder het raam van uw geliefde? Hoopt u nu écht op een briefkaart van een stiekeme minnaar die zich vervolgens vleselijk kenbaar zal maken en u voor eeuwig en altijd trouw zal blijven, in goede en slechte tijden, ook wanneer u een slippertje maakt, en tot de dood u beiden scheidt in de vorm van een ijskoude graftombe van goedkope makelij?
Ik denk van niet. Uiteindelijk is uw zogenaamde streven naar bemind te worden, naar het krijgen van een eeuwigdurende relatie, au fond niet meer dan een voortdurend kibbelen om wissewasjes, naar zeuren aan elkanders hoofd om zogenaamde betrokkenheid. Want in het diepst van uw gedachten wil u helemààl geen relatie, geen liefde, geen verliefdheid, geen gerotzooi. En de meest doeltreffende methode om deze ideale toestand te verwezenlijken is het voortdurend onder spanning zetten van uzelf en uw omgeving. Dansen op het slappe koord van de onzekerheid om uzelf te sterken in de idee dat niets zeker is in het leven. Dat uw persoonlijke vrijheid voor altijd gegarandeerd blijft. Dat binden niet meer is dan verblinden.
Op Sint-Valentijn snelt u gemakzuchtig als u bent even naar de dichtsbijzijnde shopping mall om u een overdosis instant-intimiteit in wegwerpverpakking aan te schaffen. Oef! Daar bent u dan weer een jaartje vanaf. Zo meteen kan u zich weer met de toewijding van een non ten tijde van Tijl Uilenspiegel storten op het creëren van afstand tot uw naaste, uw medemens, uw tegenpartij, uw rotgenoot.
Beste binnenvetters, Valentijngelovigen, strebers en voddemarchanten. Bemin uzelf zoals geen ander. De liefde, en niets dan de liefde, voor uw gammele zelf leidt naar de top van de roem. Warm op Valentijnsavond uw bordje 'ego' op in de microwave, barricadeer de deuren, zet uw lievelingsmuziek op of laat de wastobbe vollopen. Knip uw teennagels en strooi ze rijkelijk uit over het kamerbreed tapijt. Strijk neer in uw eigen zelfgenoegzaamheid, wentel uzelve in de mooiste gedachten, laat uw fantasie de vrije loop, sla de hand aan uzelf of lees een goed boek. En bedenk dat er maar één dag per jaar is waar u ten volle aan uzelf moet denken. Valentijnsdag. Onder het motto: "Alles voor uzelf en niks voor een ander". Zodat u eindelijk met uw beminde zelf in het reine kan komen en zonder angst en pijn kan inslapen. Eén keer per jaar uzelf graag zien, dat is toch niet teveel gevraagd, zeker?
Reacties kan je lezen/plaatsen in ons forum
Bron: www.femistyle.be
Tekst: Erika Claessens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten